کامنت شماره‏ی 3: بازم سلام سلام و صد سلام... اگه دوستان خاطرشون باشه با هم یه قرار مدارایی داشتیم. قرار بر این بوده که نظرات عزیزان رو بررسی کنیم (گر چه انگار شما یادتون رفته که قرار بود جوابا رو با کمک هم بدیم ) یه دوستی کامنتش این بودکه: بدون توکل به خدا راه انتخاب همسر بدون هیچ شکی به بی راهه می ره ...
بهشون تبریک می گیم به خاطر حسن نیتشون به خدا...
 (ان شاءالله که خدا ما رو از متوکلین درگاهش قرار بده «با ضمیمه ی یه صــــــــلوات»)
اگه بازم یادتون باشه (اگه یادتونم نیست برین پستای قبلی رو بخونین) برا بحث توکل مثال انتخاب رشته رو زدیم و خرج و سختیایی که تو اون راه متحمل می شیم...
حالا بشنویم صحبتای ریحانه خانوم رو: والاّ نمی دونم چی بگم... همینو بدونیم که وقتی خدا خودش می گه من متوکلین رو دوست دارم (توکل در هر زمینه ای... مثل همین ازدواج) بعید می دونم زبونم لال بخواد کلک بزنه...
مگه می شه وقتی منو دوست داره (من متوکل) حالمو بگیره. مثلا اونیو که نمی خوام نصیبم کنه... (حالا اگه دیدی اونیو که می خوای بهت نداد دلیل خاص خودشو داره... که اگه عمری باشه راجبش گپ می زنیم)
توکل مثل یه چراغ می مونه که می شه باهاش واقعیات رو دید... چیزی رو دید که بقیه نمی تونن ببینن (ولی باید از سنگ ریزه ها شروع کنی،البته اگه می خوای کوه مانع دیدن حقیقتو از میون برداری...)
اما یه چیزیو یادت نره: لازمه‏ی حرکت تو مسیر توکل به چشم زدن عینک خوشبینیه  اما واااااااااای امون از اون لحظه ای که عینکت رو در بیاری و یا به جاش عینک بدبینی بزنی (خدا نیاره اون روزو)
آخه بیچاره (ببخشین معذرت می خوام... با تو نبودم که...) اگه عینک بد بینی بزنی یکی نصیبت می شه مثل این
(می بینی چقده خوشکله! ) می گیری منظورمو...؟ ظاهرش قشنگ تره تا باطنش...
منتظر پست بعدیمون که مــــــــــرگ عشقولانه س باشین